Zgodnie z chrześcijańską tradycją przyjmujący chrzest powinien mieć, jeśli to możliwe, chrzestnego (1). Jego zadaniem jest (w wypadku chrztu osoby dorosłej) towarzyszenie w dochodzeniu do wiary i poznawaniu życia chrześcijańskiego, zaś w przypadku chrztu dziecka - ma on wraz z rodzicami przedstawić dziecko do chrztu i pomagać w jego wychowaniu religijnym tak, by prowadziło życie prawdziwie chrześcijańskie.
Chrzestnym nie może więc być każdy. Więcej - Kościół stawia osobom, które maja być chrzestnymi, bardzo konkretne wymagania. Chrzestnym może być ten, kto (2):
- Został wyznaczony przez przyjmującego chrzest albo przez jego rodziców /opiekunów/,
- Jest katolikiem,
- Ma wymagane kwalifikacje i chce pełnić to zadanie,
- Jest wystarczająco dojrzały do pełnienia tego zadania, to znaczy ukończył szesnaście lat,
- Przyjął trzy sakramenty wtajemniczenia: Chrzest, Bierzmowanie i Eucharystię,
- Prowadzi życie zgodne z wiarą i zadaniami, jakie ma pełnić,
- Prawo nie zabrania mu pełnienia zadań chrzestnego (tzn. jest wolny od jakiejkolwiek kary kanonicznej),
- Nie jest ojcem ani matką dziecka /osoby przyjmującej chrzest/.
Obok chrzestnego katolika można również wybrać osobę ochrzczoną nie będącą katolikiem na świadka chrztu.
Zgodnie z tymi normami pomyłką jest wybór na chrzestnego osoby niepraktykującej lub żyjącej w związku cywilnym lub konkubinacie (bez ślubu „kościelnego”) albo osoby jawnie występującej przeciwko prawdom wiary i moralności. Musi przecież - wraz z rodzicami dziecka - wyznać wiarę, w której dziecko ma być ochrzczone i wyrzec się wszelkiego zła!
Ma być to osoba, która żyje życiem prawdziwie chrześcijańskim: wierząca, praktykująca, najlepiej uczestnicząca czynnie w życiu wspólnoty parafialnej.
Zadaniem chrzestnego jest bowiem nie tyle „rozpieszczanie” dziecka prezentami, o ile wspomaganie rozwoju jego wiary. A zatem kryterium wyboru nie może być w żadnym wypadku stan posiadania majątkowego.
Powinna być to osoba bliska rodzinie dziecka, mająca z nią częste kontakty (czy może dbać o wiarę dziecka chrzestny, który widuje chrześniaka raz czy dwa razy w roku?). Chrzestny powinien również cieszyć się autorytetem tak, by w razie potrzeby mógł zwrócić uwagę dziecku i jego rodzicom na błędy czy braki wychowania.
To dlatego, gdy chrzestny nie jest osobiście znany proboszczowi, wymagane jest zaświadczenie z parafii zamieszkania, że jest osobą wierzącą i praktykującą.
---
1. Kodeks Prawa Kanonicznego, kan. 872.
2. Wtajemniczenie chrześcijańskie. Wprowadzenie ogólne, 8-10; KPK, kan. 874.